Մեր տված փայտից կրակ են անում, տունտաքացնում, թոնիրը վառում, կերակուր եփում,փափուկ հաց թխում, ուտում կշտանում, բայց մեզ չենհիշում, մեզ չեն պահպանում, այլ անգութ կերպով մեզկոտորում են, մեզ փչացնում, ոչնչացնում: Մեր գերաններից շինում են տներ, գոմեր, մարագներ, ժամեր ու  վանքեր, մեր տախտակներից ՝ հատակ,առաստաղ, աթոռ, պահարան, սեղան, նստարան,դուռ ու պատուհան և այլ շատ տեսակ կահ ևկարասիք. բայց մեզ չեն հիշում, մեզ չեն պահպանում,այլ անգութ կերպով  մեզ կոտորում են, մեզ փչացնում,ոչնչացնում: Կամուրջ են շինում ՝գետերով անցնում. սայլեր ենշինում ՝ամեն ինչ կրում. գութան են շինում հողերը հերկում. լուծ, սամի շինում եզ, գոմեշ լծում, օրորոցշինում ՝մանկիկ օրորում. քանոն են շինում ՝տետրակներ տողում, նավեր են շինում ՝ծովի մեջ լողում…բայց մեզ չեն հիշում, մեզ չեն պահպանում, այլ անգութ կերպով մեզ կոտորում են, մեզ փչացնում,ոչնչացնում: Ով չի տանձ կերել կամ կարմիր խնձոր, նուռ ու սերկևիլ, կեռաս ու սալոր, դեղձ կարմրաթշիկ, ծիրանանուշիկ: Ապա խաղողը. և քանի տեսակ կանաչ ու կարմիր, թուխ — թուխ ու սպիտակ, և այդ  ամենը մարդիկ են ուտում… Բայց մեզ չեն հիշում, մեզ չեն պահպանում, այլ անգութ կերպով մեզ  կոտորում են,մեզ փչացնում, ոչնչացնում: Խելոք մանուկներ, դուք որ մեծանաք, մեծ մարդիկ դառնաք, մեզ խնայեցեք, մեզ պահպանեցեք  և ձերհանդերում, ձեր այգիներում ծառեր տնկեցեք…

Читать далее →